Phaedra Van Genabet

Beschouwing:

Toen Phaedra mij voor het eerst één van haar werken liet zien, wist ik even niet goed waar ik naar keek. Het beeld verscheen op mijn netvlies als een ondoordringbare, beeldende jungle, een woekering van vormen en kleuren waar mijn ogen zich niet meteen een weg doorheen wisten te banen. 

Pas na enkele ogenblikken tekenden zich de contouren van mannelijke en vrouwelijke geslachtsorganen af. De glimmende en geschoren lichaamsdelen, die duidelijk van pornografische oorsprong waren, lagen in een slagerstoog netjes uitgestald tussen de fijne vleeswaren.

Toen ik deze genitaliën zonder lichaam zag moest ik denken aan de beelden die je nu en dan in het nieuws ziet van ontsnapte wilde dieren. Kamelen die in het midden van de autosnelweg staan, een giraf die zijn honger stilt aan één van de bomen in een park, een leeuw die een vuilniszak openscheurt… 

De fallussen en vulva’s, evenals vingers en tongen, die zich over Phaedra’s taferelen verspreidt hebben, lijken net als deze uitgebroken dieren, hun vrijheid te herwinnen. Eenmaal ontsnapt uit de kooi van hun lichaam, hebben ze zich bevrijd uit de geritualiseerde wereld van de pornografie. 

Deze volle prenten dienen niet om onvervulde verlangens te stillen, ze zijn geen horror vacui (letterlijk: vrees voor de leegte) die innerlijke leegtes moeten vullen, maar tonen een vrolijke anarchie vol dol plezier en levenslust. Ze getuigen van een vrijheid die niet met een vangnet of een dodelijk schot ontnomen kan worden, maar die op het doek of blad en hopelijk ook in het hoofd van de toeschouwer ongehinderd mag verder bestaan. 

Maud Vande Veire, docente kunstexploratie, mei 2017